Vorige week hebben we weer kunnen genieten van een reeks driebanden partijen waar de spetters van af vlogen. Tijdens de WorldCup wedstrijden in Ho Chi Minh City verloor Torbjiirn Blomdahl in de finale weliswaar nipt van de Turk Tayfun Tademix, maar de cijfers liegen er niet om.
Van de bovenste twaalf spelers van de eindrangschikking zijn er maar liefst 6 spelers geëindigd met een algemeen gemiddelde boven de 2.000. Good old Raymond Ceulemans dacht in zijn topjaren dat de grens van 2.000 alg. gem. niet haalbaar zou zijn. De spelsoort driebanden is echter nog steeds in ontwikkeling en ook steeds meer nationaliteiten melden zich, zoals ook hier in Vietnam.
Inmiddels is het concept van het spelen in sets van vijftien caramboles losgelaten en wordt nu naar veertig caramboles gespeeld met een tijdlimiet per stoot. Wat me nog steeds stoort is het nemen van penalty’s als remise wordt gespeeld. Dick Jaspers en Shin Dae Kwon speelden uit in dertien beurten! Ruim 3.000 gemiddeld dus. Penalty’s moest de beslissing brengen, terwijl daar toch een eenvoudig alternatief voor is, dat recht blijft doen aan de wedstrijd zelf.
Bereikt de speler die de partij is begonnen de veertig punten dan speelt hij door en maakt de serie af. De nabeurt-speler gaat nu van aquit. Bereikt hij niet het totaal aantal caramboles van de andere speler dan is hij verliezer. Maakt hij meer punten dan
zijn tegenstander is hij vanzelfsprekend winnaar. Komt hij op hetzelfde aantal caramboles als de aanvang-speler, maar mist de volgende stoot, dan speelt speler 1 vanuit die positie één beurt en speler 2 daarna ook weer totdat een er een verschil in caramboles is ontstaan. Aanval en verdediging blijven dan bestaan en het zal spannend blijven tot de laatste carambole.
Voor de seriespelsoorten zoals libre en kader is deze methode, met name in de hogere klassen, niet erg bruikbaar, daar dan soms de partijlengte wel zal worden verdubbeld. Die kans is bij driebanden nihil. Maar voor de spelsoort bandstoten lijkt deze speelwijze weer wel geschikt. En het grote voordeel blijft dat er altijd een win-naar en verliezer is.
Terugkijkend naar de World-Cup in Vietnam, er waren 53 inschrijvingen, waarvan twaalf Vietnamezen. 51 Deelnemers bereikten een algemeen gemiddelde van meer dan 1.000.
Uit steeds meer landen komen de laatste jaren goed geschoolde biljarters. Het lijkt er dan ook op dat de spelsoort driebanden de enige speelsoort is die internationale overlevingskansen biedt.
En waarom ook niet, op een English Billiard zijn ook meerdere spelsoorten bekend. De spelsoort snooker is de enige variant die als profsport is gevestigd.
Het wachten is nog op Olympische erkenning, maar daar moet wel enorm voor worden gelobbyd. Voor het IOC is het belangrijk dat een sport in veel landen wordt beoefend. Wat betreft Driebanden wordt hieraan steeds meer voldaan.
Bron: Biljart Totaal (september 2015)
Veel speelplezier,
Hans de Jager
h.d.jager@gmail.com
Wederom nieuws van het biljartlakenfront (juli / augustus 2015) – Index – Nogmaals lakens en nog eens lakens (november 2015)
