Welhaast iedereen die de toekomst van onze bond ter harte gaat en niet slechts vanaf de kant toe wil zien, breekt zich het hoofd over de vraag hoe de terugloop gekeerd kan worden. Of zelfs veranderd in een toename van aangesloten biljarters.

Het probleem is niet van vandaag of gisteren en beslist niet eenvoudig. De instroom van jeugd is bijna tot stilstand gekomen, de mensen die zich de laatste jaren als nieuw lid aanmelden, zijn vrijwel allemaal mensen die stoppen met werken. Die mensen, het klinkt misschien een beetje ongevoelig, heb je maar voor een korte tijd. Als je de middelbare leeftijd bent gepasseerd, wordt de gezondheid steeds minder vanzelfsprekend. Ook de conditie of het minder worden ervan— als je georganiseerd biljart heb je echt wel een behoorlijke conditie nodig — gaat een steeds grotere rol spelen. Al jaren proberen we manieren te bedenken om het biljarten weer voor jongere mensen aantrekkelijker te maken. Want daar moeten we ons tenslotte op richten. Op mensen wier lidmaatschap dertig of veertig jaar kan duren.

Het voornaamste accent van het jeugd-beleid lag altijd dicht bij de basis. In een poging om met nieuw elan en frisse ideeën weer meer jeugd te trekken, is twee jaar geleden gekozen om het zwaartepunt van het jeugdbeleid bij een vernieuwde commissie onder te bren-gen. De keuze hiervoor was begrijpelijk. Tenslotte, als je nooit wat probeert verandert er ook nooit iets. Echter, na twee jaar is duidelijk geworden dat het geen keuze is geweest met de zo gewenste uitkomst. Reden om weer terug te keren naar het verleden en het accent van het jeugdbeleid weer dichter naar de basis te brengen. Een verstandig besluit. Hoe dichter bij je klanten, hoe groter de kans op succes.

Iets anders is hoe we eventuele jonge biljarters denken te boeien. Als ons denken aan akker is, valt er nog heel wat te ploegen. Met opzet gebruik ik het woord ploegen, want het denken moet radicaal om. Nog altijd zoeken we ons heil in ontwikkelen en leren. Opleiden. Vooruit komen. Dat is goed voor iemand die al geïnteresseerd is in biljarten. Er al mee heeft kennis gemaakt. Als je jeugdbegeleiders hoort brainstormen, gaat het bijna altijd over de vraag wat we allemaal kunnen doen met de jeugd die we al aan boord hebben. Er moet juist veel meer aandacht uitgaan naar het probleem, hoe ze aan boord te krijgen. Een manier om meer mensen aan boord te krijgen is het uitleggen van een bredere loopplank.

Om een stevig bouwwerk te kunnen bouwen moet je altijd beginnen met de fundering. En voor een goede fundering moet je eerst graafwerk doen. Dat graafwerk is bijvoorbeeld jezelf de vraag stellen wat jonge mensen boeit. Ik ben ruimschoots in de gelegenheid geweest om kinderen te observeren bij hun vrije-tijdsbesteding. Mijn eigen en hun vrienden. Toen ze er de leeftijd voor hadden, gingen ze ter ontspanning van hun studie vaak een ‘poosje poolen’. Niet om het spel op zich, maar voor de gezelligheid. Met een flinke groep een spelletje doen. Zoals wij dat vroeger deden. Spelletjes, vaak om een rondje, met een flinke groep. We zijn dat uit het oog verloren. Gingen biljarten steeds meer zien als een serieuze sport. Waren zelfs geneigd om min of meer een beetje neer te kijken op biljarten als spelletje, voor de lol. Daar hebben we onze grootste fout mee gemaakt. We hebben drempels opgeworpen. Als je niet serieus bezig wilt zijn, hoor je er niet bij. Met als gevolg dat bijna geen jonge mensen er nog bij willen horen.

Willen we het tij nog keren, dan zal er een flinke omslag is ons denken moeten plaatsvinden. We zullen onze aandacht moeten richten op het allereerste begin van ‘het stoten met een stok tegen een bal’. Zo simpel en niet ingewikkelder. Ik heb weleens een lans gebroken voor het plaatsen van weerbestendige tafels van beton of kunststof in de open lucht. Op plaatsten waar veel jeugd komt. Op zo’n manier dat er weinig aan kapot kan. Met lichtgewicht ballen en een niet al te kwetsbare stok. Op die manier kunnen kinderen zich spelend vertrouwd maken met het sturen van ballen door te stoten. Wat je vervolgens moet doen is proberen die kinderen aan je te binden door spelletjes te organiseren. Door te observeren moet je dan proberen om diegenen die interesse hebben om zich technisch verder te bekwamen, er uit te lichten en lesgeving te bieden. Je kunt scholen of andere verzamelplaatsen benaderen zoveel je wilt, maar als iemand, die door z’n leeftijd ver van je af staat, beweert dat wat jij saai vindt, helemaal niet saai is, dan gaat dat niet werken. Het enige wat werkt is dat kinderen van andere kinderen horen dat iets leuk is. Eerst komt spel, daarna pas sport. En aan de basis is spel het belangrijkst.

Bron: Biljart totaal (oktober 2012)
Auteur: Piet Verhaar
Email: pietvangerte@hotmail.com